i zaufania do dziecka stała się podstawą systemu pedagogicznego łączącego zasadę kierowania dziećmi z zasadą ich samodzielności. Samorząd, gazetka dziecięca, a także osobowość wychowawcy były formami pobudzającymi aktywność społeczną dzieci w tym systemie. Żądał równouprawnienia dziecka, poważnego traktowania jego spraw i przeżyć, wychowania w umiłowaniu dobra, piękna i wolności.
Swoje zasady wychowawcze J. Korczak wykładał w pismach pedagogicznych, z których najważniejszy jest cykl
,,Jak kochać dziecko” oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej i w Wolnej Wszechnicy.
W latach 1926 – 30 redagował ,,Mały Przegląd ” – eksperymentalne pismo dziecięce. Prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka za pośrednictwem radia.
Od 1901r. zaczęły się kolejno ukazywać utwory literackie i pedagogiczne Korczaka: “Dzieci ulicy”, “Dziecko salonu”, “Moki, Joski i Srule, Józki”, “Janki i Franki”, “Bobo”, “Jak kochać dziecko”, “Sława”,” Król Maciuś Pierwszy”, “Król Maciuś
na wyspie bezludnej”, “Bankructwo Małego Dżeka”, “Kiedy znów będę mały”, “Prawo dziecka do szacunku”, “Pedagogika żartobliwa”.