Janusz Korczak, właściwe nazwisko Henryk Goldszmit, pseudonim: “Stary Doktor” – urodził się
w Warszawie 22 lipca 1878 lub 1879r. Zginął w sierpniu 1942 r. zamordowany przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym, w Treblince. Pedagog, pisarz, lekarz. W 1911 r. objął dyrekcję Domu Sierot dla dzieci żydowskich, a później także Naszego Domu – sierocińca dla dzieci polskich. Posiadał znakomite wyczucie psychiki dziecięcej, a jego postawa pełna szacunku i zaufania do dziecka stała się podstawą systemu pedagogicznego łączącego zasadę kierowania dziećmi z zasadą ich samodzielności. Samorząd, gazetka dziecięca, a także osobowość wychowawcy były formami pobudzającymi aktywność społeczną dzieci
w tym systemie. Żądał równouprawnienia dziecka, poważnego traktowania jego spraw
i przeżyć, wychowania w umiłowaniu dobra, piękna i wolności.

Swoje zasady wychowawcze J. Korczak wykładał w pismach pedagogicznych, z których najważniejszy jest cykl ,,Jak kochać dziecko” oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej i w Wolnej Wszechnicy.

W latach 1926 – 30 redagował ,,Mały Przegląd ” – eksperymentalne pismo dziecięce. Prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka za pośrednictwem radia.

Od 1901r. zaczęły się kolejno ukazywać utwory literackie i pedagogiczne Korczaka: “Dzieci ulicy”, “Dziecko salonu”, “Moki, Joski i Srule, Józki”, “Janki i Franki”, “Bobo”, “Jak kochać dziecko”, “Sława”,
”Król Maciuś Pierwszy”, “Król Maciuś na wyspie bezludnej”, “Bankructwo Małego Dżeka”,
“Kiedy znów będę mały”, “Prawo dziecka do szacunku”, “Pedagogika żartobliwa”.